Marianne van Hest vindt haar inspiratie in de natuur, waarbij elementen als kwetsbaarheid en vergankelijkheid een belangrijke rol spelen.
Het levert werken op waarin schilderend, zoekend en tastend een vorm wordt gevonden.
In deze expositie toont zij grote schilderijen uit de serie ‘Onaanzienlijken’, geïnspireerd door eenvoudige wilde planten die wij dikwijls nauwelijks zien staan.
Ook landschappen zijn opgenomen in de expositie, schilderijen in olieverf of gemengde techniek, in series als ‘Schemerlandschap’ en ‘Spiegelingen’.
meer op www.mariannevanhest.nl
Dit schreef de kunsthistoricus Pieter Siebers over haar werk:
De werken van Marianne van Hest zijn verstilde vertolkingen van wat je ook nietigheid zou kunnen noemen. Niet voor niets is op haar doeken een hoofdrol weggelegd voor het ogenschijnlijk onaanzienlijke. De bijzondere toewijding daaraan schuilt niet zozeer in de onderwerpkeuze – bermplanten als akkerscherm, duizendblad of berenklauw – maar door de glans die eraan wordt verleend, in eerste instantie door de lichtval. Zie eens, lijken deze schilderijen te zeggen, dit is het licht dat deze nederigheid in glans kan zetten.
De sobere achtergrond, steeds in één kleur gehouden, verleent de kwetsbaarheid een welhaast onnatuurlijke glans, een soort van waardigheid. Die kleuren zijn nooit dezelfde, zoals geen dag hetzelfde is en wisselende luchten en wolken een onderwerp steeds weer in een ander perspectief plaatsen.
Marianne van Hest werkt zoals in vroeger eeuwen de italianisanten dat deden. Ze kijkt veel, ze doorkruist de natuur, zonder die echter direct als onderwerp te nemen. Ze slaat indrukken en beelden op en neemt nu eens het een, dan weer het ander. Zoals het haar schikt, waardoor haar landschappen eerder een soort van gedroomde of gedachte taferelen zijn. Wat ze bindt is haar aandacht voor datgene waaraan het oog vaak voorbij gaat; soms losjes soms wat stug geschilderd, met hier en daar een intens oplichtende groeiwijze die de broosheid benadrukt.
De spiegelingen die in haar werk veelvuldig opduiken staan in de traditie van schilderijen die ijdelheden – vanitas – tot onderwerp hebben, maar vooral zijn het studies die trachten grip en helderheid te krijgen op de overweldigende en zelfs verwarrende aard van de natuur. In de spiegelingen wordt letterlijk enige afstand genomen, om de aandacht te vestigen op het verschil tussen ervaring – waan – en werkelijkheid. Het is een vorm van reflectie, in letterlijke en in overdrachtelijke zin.
Te bezoeken van 4 t/m 25 augustus op zondagen tussen 13 en 17 uur.